Bazylia miętolistna

Bazylia miętolistna rośnie dziko w Afryce, południowych Chi­nach i w Australii. W ZSRR uprawiano ją jako roślinę roczną od 1928 r. na Ukrainie, w obwodzie woronieskim i w Kraju Krasnodarskim. Jest to wieloletni półkrzew wysokości 45—80 cm. Korzeń palowy. Łodyga wzniesiona. Kwiaty osadzone po 6—10 w niby- okółkach, tworzących na wierzchołku łodygi kwiatostany gronia- ste długości 10—35 cm. Korona biała lub różowa. Kwitnienie od czerwca do września. Pręcików 4, słupek 4-dzielny górny. Szyjka długa, nitkowata, rozszczepiona na dwie części, wystająca z koro­ny. Owoc — rozłupnia złożona z 4 nagich, nieco trójgraniastych, czarnych rozłupek (masa 1000 sztuk 0,5—0,8 g). Olejek eteryczny zawiera 60—70% kamfory prawoskrętnej. W krajach tropikalnych i subtropikalnych zastosowanie praktyczne znajdują jeszcze następujące gatunki bazylii: O. canum Sims., stosowany jest w postaci naparu przy stanach gorącz­kowych (zapach odstrasza moskity); O. kilimandsharicum Guerke (w zielu 0,68—3,3% olejku eterycznego w stosunku do suchej masy i 70% kamfory łatwej do wyekstrahowania; bardzo plenny); O. sanetum L. (olejek eteryczny zawiera eugenol; roślina korzenna i lecznicza); O. viride Willd. (olejek eteryczny zawiera do 65% tymolu; roślina lecznicza — przeciw trądowi, nieżytowi nosa i go­rączce; insektycyd — zapach liścia roztartego lub suchego rozpy­lonego odstrasza moskity; przyprawowa -proszek z suchych liści zastępuje pieprz; do sporządzania sałat).