Czosnek siatkowaty

Czosnek siatkowaty jest niewielką byliną o czosnkowym zapachu. Cebule wąskowrzecionowate, długie, osadzone są na niedużym kłączu. Łodyga (głąbik) do 75 cm wysokości. Liście płaskie, lancetowate, eliptyczne lub podłużnie eliptyczne, w liczbie 2—3. Kwitnienie w czerwcu — lipcu. Kwiaty drobne, białawe, zebrane w półkulisty lub kulisty baldach. Pręcików 6, słupek 1. Nasiona kuliste, prawie czarne. Masa 1000 nasion 4,2—4,9 g. W ZSRR jest rozpowszechniony na zachodniej, środkowej i wschodniej Syberii, a także na Kaukazie i Dalekim Wschodzie, w lasach sosnowych i jodłowych oraz na łąkach piętra subalpejskiego. Występuje też w Polsce. Zawiera kwas askorbinowy, olejek eteryczny o zapachu czosnkowym, biał­ko, fitoncydy i inne substancje. W starożytnym Rzymie i średniowieczu czosnek siatkowaty był uważany za środek „oczyszczający żołądek i krew”. Rzymianie włączali go wraz z czosnkiem pospolitym do żywnościowych racji legionistów, przekonani o jego właściwościach leczniczych i o tym, że dodaje on siły i męstwa. Egipcjanie poświęcili czosnek siatkowaty bogini Izydzie, najważniejszej z bogiń starożytnego Egiptu, uosobieniu płodności i macierzyństwa, władczyni życia i zdrowia. Lecznictwo ludowe stosuje czosnek siatkowaty przy stwardnieniu tętnic, jako środek przeciwszkorbutowy, nasilający perystaltykę jelit, wzmacniający, moczopędny i przeciwrobaczy. W postaci surowej, solonej, suszonej i marynowanej czosnek ten stanowi przyprawę witaminową do potraw mięsnych i rybnych. Zapobiega psuciu się przechowywanych produktów. Na Syberii z czosnku siatkowatego gotują zupę, nadziewają nim pieczone pierogi i kiszą na zimę.