Dziurawiec

Do rodzaju dziurawiec z rodziny dziurawcowatych należą wieloletnie, rzadziej roczne, rośliny zielne, półkrzewy i krzewy. Obejmuje on około 200 gatunków wy­stępujących głównie na obszarze śródziemnomorskim; w ZSRR rośnie 51 gatunków. W celach leczniczych wykorzystuje się dziu­rawiec zwyczajny (H. perforatum L., 2n = 32), bylinę o cienkim, silnie rozgałęzionym kłączu. Spotyka się go w Europie, Azji Za­chodniej, Chinach, Ameryce Północnej i Afryce Północnej; w ZSRR prawie wszędzie (z wyjątkiem rejonów północnych i północno-wschodnich) na suchych łąkach, pagórkach, w zaroślach, na polanach i skrajach lasów oraz na odłogach. Czasem zachwaszcza pola uprawne. Uprawiany jest w obwodzie moskiewskim. Dziurawiec ma łodygi wysokości 30—100 cm, nagie, okrągławe z dwoma podłużnymi żebrami, u góry rozgałęzione, liście naprzeciwległe, siedzące, podługowatoowalne, całobrzegie, z licznymi przeświecającymi gruczołkami. Kwiaty promieniste, złocistożółte z czarnymi paskami, zebrane w szczytowe podbaldachy. Działek i płatków 5, pręcików 50—60 w 3 wiązkach, słupek 1 z trzema szyjkami. Masowe kwitnienie od drugiego roku wegetacji (poje­dyncze rośliny kwitną w końcu pierwszego roku) przypada na czerwiec — sierpień. Kwiaty zapylane są krzyżowo przez owady pszczołowate (Apidae), gąsieniczniki, czasem motyle i chrząszcze zjadające pyłek (możliwe jest również zapylenie własnym pył­kiem, ale także dzięki owadom). Nasiona dojrzewają we wrześniu. Owocem jest trzykomorowa, wielonasienna torebka pękająca wzdłuż trzech przegród. Nasiona drobne, ciemnobrązowe, podługowate. Masa 1000 nasion 0,10—0,11 g. Znaczenie gospodarcze i lecznicze. Dziurawiec stosowany był w celach leczniczych już w najdawniejszych czasach. Podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w starosłowiańskim grodzisku Biskupin, które istniało przed 2500 laty, znaleziono resztki 20 roślin leczniczych, a wśród nich dziurawiec. Na Rusi uważano dziurawiec za ziele leczące 99 chorób. Na rozkaz cara Michaiła zbierano na Syberii dziurawiec, suszono go, rozcierano na mączkę