Kamelia

Kamelia (Camellia L.) należy do rodziny herbatowatych. Z uprawianych kamelii znaczenie lecznicze mają: kamelia mała i kamelia japońska.
Kamelia mała jest wiecznie zielonym krzewem lub małym drzewkiem wysokości 2,5—3 m. Pochodzi z Chin i Japonii. Uprawiana jest w południowo-wschodnich Chinach, Wietnamie, Japonii, Indiach, Birmie i ZSRR (Abchazja, Adżaria). Na gruzińskich plantacjach herbaty stanowi chwast trudny do zniszczenia. Młode pędy omszone. Liście skrętoległe, krótkoogonkowe, skórzaste, piłkowane, ciemnozielone, błyszczące. Kwitnienie we wrześniu — grudniu. Kwiaty duże, siedzące, o koronie 5—6-płatkowej. Płatki różowe, purpurowe, rzadziej białe. Pręciki liczne, słupek jeden. Owoce dojrzewają w październiku — listopadzie następnego roku po kwitnieniu. Owocem jest zdrewniała, czerwonobrunatna toreb¬ka z 1—5 (6—8) nasionami, pękająca wzdłuż trzech szwów. Nasiona ciemnobrązowe lub prawie czarne. Masa 1000 nasion 750——1000 g.
Makuchy stanowią opał lub nawóz niszczący jednocześnie szkodniki roślin uprawnych.
Jek działa silnie bakteriobójczo. Olej wchodzi w skład różnych roztworów, maści, past i emulsji.
Kamelia japońska uprawiana jest w Europie Zachodniej, USA, Japonii i ZŚRR (Gruzja i Azerbejdżan). Liście stanowią namiastkę herbaty. Olej z nasion (do 70%) używany jest do potraw, do barwienia i oświetlenia, jako smar do zegarków oraz do produkcji mydła; otrzymuje się z niego kwas oleinowy. Z nasion natomiast pozyskuje się glikozyd — kamelinę, stosowaną w medycynie przy zapaleniu mięśnia sercowego.