Kasztanowiec zwyczajny

Kasztanowiec zwyczajny jest wieloletnim drzewem z rodziny kasztanowcowatych, uprawianym tylko w celach dekoracyjnych. Jego ojczyzną jest południowa część Półwyspu Bałkańskiego. Na terenie ZSRR pojawił się przed mniej więcej 150 laty. Drzewo osiąga 30 m wysokości. Korowina gałęzi i pnia jest szarawo-brunatna, spękana. Liście ogonkowe, dłoniaste, złożone z 5—7 wydłużonych, odwrotnie jajowatych listków. Kwiaty 5-krotne, zebrane w duże, wyprostowane wiechy długości 20—30 cm. Płatki białe z różowymi plamkami u nasady. Nektar wydziela się z pod¬stawy kielicha między paznokciami dwóch górnych płatków i górnym pręcikiem. Pręcików 7, słupek 1. W jednym kwiatostanie znajdują się kwiaty obupłciowe, pręcikowe i słupkowe. Zapylenia krzyżowego dokonują zwykle trzmiele.
Owocem jest kulista torebka z miękkimi kolcami, zawierająca 1—3 nasion i pękająca wzdłuż trzech szwów. Nasiona brązowe, spłaszczone, z blizną u podstawy. Kasztanowiec jest dobrą rośliną miododajną, dostarczającą pszczołom dużo nektaru i pyłku. Drew¬no jest miękkie, łatwe do barwienia przezroczystymi barwnikami i cenione w snycerstwie. Świnie i inne zwierzęta jedzą chętnie nasiona kasztanowca.
Wodno-alkoholowy roztwór saponin z nasion kasztanowca zwyczajnego (preparat Eskuzan) stosowany jest w celu zapobieżenia zakrzepom, przy zastojach krwi w żyłach, rozszerzeniu żył i żylakach odbytu.
W lecznictwie ludowym sok ze świeżych kwiatów przyjmuje się do wewnątrz przy zatorze i zapaleniu żył w nogach. Przy bólach stawów i gośćcu wciera się nalewkę z suchych kwiatów. Odwar z łupiny nasiennej stosuje się przy krwawieniach z macicy (płukanie).