Leczenie bólu głowy koprem ogrodowym

Koper ogrodowy jest przyprawową rośliną roczną z rodziny baldaszkowatych, pochodzącą z krajów śródziemnomorskich. Uprawia się trzy formy: f. minus, f. submarginatum i f. hortorum.
Korzeń jest cienki, wrzecionowaty, łodyga pojedyncza, wzniesiona, rozgałęziona, wysokości do 150 cm. Liście potrójnie pierzaste, o odcinkach nitkowatych lub szczecinowatych z woskowym nalotem. Kwitnienie w lipcu — sierpniu. Kwiat ma kielich złożony z 5 bardzo małych działek i koronę z 5 żółtych płatków.
Pręcików 6, słupek 1. Kwiaty zebrane w baldach złożony. Owocem jest rozłupnia z błoniastą obwódką na brzegu, rozpadająca się na dwie rozłupki drobne, brązowe lub szare.
W starożytności i średniowieczu uprawiano koper jako roślinę przyprawową i leczniczą. W starożytnym Egipcie uważano go za lekarstwo na ból głowy. W Rosji koper był znany już w X w.
Koper uprawia się dla ziela i owoców. Liście i łodygi Zawierają witaminy: C (do 135 mg%).
Owoce odznaczają się wysoką zawartością olejku eterycznego 5—5%); używane są przy produkcji likierów i wódek, wyrobów jkierniczych, w piekarnictwie, przemyśle perfumeryjnym i my- lurskim, a także do aromatyzowania herbaty, octu, pieczywa, rjnarynat.
Z owoców kopru produkuje się w ZSRR preparat leczniczy Ljietin, stosowany w przewlekłej niewydolności naczyń wieńcowych, a także przy skurczach narządów trawienia (np. w kurczonych zapaleniach okrężnicy i in.). Preparat jest przeciwwskazany trzy nasilonych objawach niewydolności krążenia.
W lecznictwie ludowym nasiona kopru stosuje się jako środek żołądkowy, pobudzający i przeczyszczający. Napar z ziela w połączeniu z bromkiem sodu używany jest przy nadciśnieniu. Sproszkowane suche ziele lub napar z nasion zalecane są dla po-bawienia apetytu, jako środek moczopędny, mlekopędny i nasenny. Okłady z naparu zalecane są w zapalnych chorobach oczu i owrzodzeniach skóry.