Bieluń

Bieluń (Datura L.) jest rodzajem z rodziny psiankowatych, do którego należą rośliny zielne (rzadziej krzewy i drzewa). Liczy on około 100 gatunków rozpowszechnionych głów­nie w gorących krajach obu półkul. W ZSRR uprawia się 2 ga­tunki: bieluń dziędzierzawę i bieluń indiański

Bieluń dziędzierzawa jest rośliną roczną o nieprzyjemnym za­pachu. Uprawia się go we Francji, na Węgrzech, w Japonii, ZSRR (Kaukaz Północny i Ukraina) i w Polsce. Korzeń wrzecionowaty, rozgałęziony. Łodyga wzniesiona, widlasto rozgałęziona, naga, do 120 cm wysokości. Ogonki i nerwy liści z wierzchu miękko owło­sione. Liście jajowate, grubo zatokowo ząbkowane, skrętoległe, ogonkowe. Kwiaty duże, osadzone pojedynczo, białe. Korona rurkowatolejkowata. Pręcików 5, słupek 1 z górną dwukomorową zalążnią pokrytą szczecinkami. Owoc — jajowata torebka pokryta twardymi, grubymi kolcami. Nasiona kulistonerkowate, czarne, matowe. Masa 1000 nasion 7—10 g. Kwitnienie od czerwca do je­sieni, owocowanie od lipca. Liście zbiera się w okresie kwitnienia rośliny, suszy na powietrzu, na strychu lub w suszarniach. Roślina trująca.
Wszystkie części rośliny zawierają alkaloidy; głównymi są hyo- scyjamina (atropina) i hyoscyna (skopolamina). Mają one właści­wości m.in. przeciwskurczowe. Surowcem są liście, ziele i korzenie. Zawartość alkaloidów w liściach wynosi 0,23—0,27%. Preparaty bielunia dziędzierzawy  stosowane są w medycynie do leczenia dychawicy oskrzelowej, chorób psychicznych i neurologicznych oraz jako środki spazmolityczne. Liście bielunia wchodzą w skład mieszanek przeciwastmatycznych do palenia.