Pages Menu

Categories Menu
6 wskazówek, jak zmotywować się do ćwiczeń
Ćwiczenia fizyczne są dla nas dobre. Dają nam energię i sprawiają, że nasze ciało jest aktywne. Ludzie, którzy mają aktywne ciało, mają też aktywny umysł. Jeśli chcesz pozbyć
Udar mózgu.
Udar mózgu jest jedną z chorób, w której ogromne znaczenie ma czas, w którym pacjent zostanie dowieziony do szpitala. Właśnie dlatego lekarze i personel medyczny starają się jak najszerzej rozpowszechnić wiedzę
Recenzje suplementów - dieta odchudzająca wrocław
Nie warto sięgać po suplementy diety bez ich wcześniejszego sprawdzenia. Całe szczęście dzisiaj do dyspozycji mamy internet. Bez problemu znajdziemy fora poświęcone suplementom
Popularne wskaźniki prawidłowej masy ciała
Nikt chyba nie ma już wątpliwości, że zbyt duża ilość tkanki tłuszczowej niekorzystnie wpływa na nasze zdrowie. Pojawia się jednak pytanie, w jaki sposób możemy określić, czy
Rekreacja na terenie ogrodu
Współczesne tarasy coraz częściej stanowią przedłużenie przestrzeni wypoczynkowej salonu. Jak je aranżować, by spełniały oczekiwania użytkowników? Z pewnością nie powinno w nich zabraknąć wygodnych
Wskazówki, jak schudnąć bez modnych diet i chodzenia na siłownię
To prawda, że istnieje wiele modnych diet i ćwiczeń na siłowni, dzięki którym można uzyskać pożądaną sylwetkę. Jednak trzymanie się ich nie jest łatwym
Szampony bez SLS. Naturalny szampon do włosów nawilżający bez SLS
Sodium Lauryl Sulfate jest to środek myjący, który należy do grupy silnych detergentów. Do tej pory znaleźć go można było w większości produktów do mycia,

Posted by on wrz 4, 2017 in Zioła lecznicze |

Lulek czarny

Lulek czarny (Hyoscyamus niger L., 2n = 34) jest dwuletnią roś¬liną z rodziny psiankowatych (Solanaceae Juss.). Rośnie dziko w Europie i Azji (oprócz północy i tropików), częściowo w Afryce Północnej, Ameryce Północnej i Australii; w uprawie — w Japo¬nii, Pakistanie, Indiach i Europie. W ZSRR uprawiano lulek pow¬szechnie (obecnie na skalę ograniczoną) na Ukrainie i w obwodzie woronieskim. Jako chwast występuje w europejskiej części ZSRR, na Kaukazie, rzadziej na Syberii, w Azji Środkowej i na Dalekim Wschodzie; na pustkowiach, przychaciach, przydrożach, wysypis¬kach śmieci, bardzo rzadko na polach, w ogrodach i sadach.
Lulek czarny ma gruby, rozgałęziony korzeń palowy ze zgrubiałą szyjką korzeniową. Łodyga pojedyncza lub rozgałęziona, gruczołowato owłosiona, lepka, wysokości 20—115 cm. Liście siedzące, wpół obejmujące łodygę, podłużnie jajowate, zatokowo-pierzasto- wrębne lub- sieczne, skrętoległe, lepkie. Liście przykwiatowe podłużne, prawie całobrzegie. Kwiaty brudno żółtawe lub brudno- białe z fioletową siecią żyłek, symetryczne, skupione na początku kwitnienia na szczycie łodygi, w pełni kwitnienia znacznie oddalone. Pręcików 5 (3 dłuższe), słupek 1. Zalążnia górna. Kwitnienie od końca maja do sierpnia. Kwiaty zapylane przez pszczoły.
Owoc — dzbankowata torebka dwukomorowa, wielonasienna z otwierającym się wieczkiem, ukryta w kielichu. Jedna roślina wydaje średnio 10 tysięcy brunatnoszarych, spłaszczonych, drobnych nasion. Masa 1000 nasion 0,5—0,9 g. Nasiona dojrzewają w sierpniu — wrześniu. Cała roślina ma silny, nieprzyjemny za¬pach. Trująca. Spożycie w większej dawce prawie zawsze kończy się śmiercią. Przy zatruciu zaleca się płukanie żołądka wodą z taniną, środkami wymiotnymi i przeczyszczającymi; do wewnątrz taninę w dużych dawkach, ewentualnie fizostygminę, a ponadto barbiturany lub paraldehyd, w celu zniesienia pobudzenia (ale ostrożnie) ośrodkowego układu nerwowego.
Znaczenie gospodarcze i lecznicze. Olej z nasion lulka stosowano w Egipcie do kaganków. Wodny wyciąg z liści był dobrą farbą dla wełny (barwa po potraktowaniu wełny bizmutem oliwkowa). Od-parowany sok służy do sporządzenia srebrzystobiałej farby.
Lulek jest starą rośliną leczniczą. Liście, łodygi i nasiona są środkami przeciwbólowymi, przeciwskurczowymi i nasennymi. Liście lulka wchodzą w skład papierosów stosowanych przy astmie oskrzelowej. „Olej lulkowy”, otrzymywany przez wytrawienie liści w oleju roślinnym, stosowany jest przy reumatyzmie, urazach i nerwobólach. Wyciągi, proszki lub tabletki są szeroko stosowane razem z preparatami pokrzyku wilczej jagody jako środki rozkurczowe i przeciwbólowe.
Wszystkie części rośliny zawierają alkaloidy: hyoscyjaminę, atropinę i skopolaminę. Ich zawartość wynosi (maksymalna na początku kwitnienia); w korzeniach 0,15—0,18%, w liściach do 0,1%, w łodygach około 0,2%, w nasionach 0,06—0,1%. Atropina stosowana jest najczęściej w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, przy astmie oskrzelowej, w celu zmniejszenia napięcia mięśni gładkich i in. Podobnie jak kokaina, atropina powoduje słabe miejscowe znieczulenie. Rozszerza źrenicę, zwiększa ciśnienie śródgałkowe. Zmianę źrenicy zauważa się po 10—20 minutach od wkrop- lenia roztworu atropiny do oka, a efekt trwa do 7—10 dni, co ma duże znaczenie w oftalmologii, ponieważ ułatwia badanie dna oka i zapobiega zrośnięciu się soczewki z tęczówką przy zapaleniach. Atropina pobudza ośrodek oddechowy, wskutek czego oddechy sa częstsze i głębsze, a wymiana gazowa w płucach znacznie się zwiększa. Atropinę stosuje się również jako antidotum przy zatruciach narkotykami (np. morfiną). Jej wpływ uwidocznia się już po 10—15 minutach od wprowadzenia pod skórę i trwa od 20 mi¬nut do 1 godziny. Jeszcze aktywniejsza jest hyoscyjamina.
Skopolamina ma właściwości farmaceutyczne zbliżone do atropiny, ale różni się od niej tym, że nie pobudza, lecz uspokaja układ nerwowy, toteż stosowana jest w psychiatrii i chirurgii. W kombinacji z omnoponem lub morfiną używa się skopolaminy w położnictwie przy ciężkich bolesnych porodach jako środka przeciwbólowego. Skopolamina wchodzi w skład preparatu Aeron zapobiegającego morskiej chorobie.
Rozmnażanie i agrotechnika. Głównymi rejonami uprawy lulka z najbardziej sprzyjającym mu klimatem są w ZSRR: zachodnia Syberia, obwód woronieski, Ukraina i Kraj Krasnodarski. Lulek wymaga żyznych, luźnych gleb o odczynie obojętnym. Najlepszymi przedplonami są: czarny ugór, oziminy po nawożonym ugorze lub wieloletnich mieszankach traw i motylkowych, rośliny okopowe. Lulek jest rośliną o dużych wymaganiach wodnych, ale źle zimuje na glebie zbyt wilgotnej. Sieje się go wczesną wiosną lub przed
zimą. Przy siewie wiosennym nasiona traktuje się gibereliną (500 mg/1). Ilość wysiewu wiosną wynosi 8—9 kg na 1 ha, przed zimą — 10—11 kg na 1 ha. Sieje się w rzędy oddalone o 60 cm. Nasiona zaprawia się przed siewem 80-procentowym TMTD (2 g na 1 kg nasion). Wysiewa się je w bruzdki głębokości 2—3 cm siewnikiem z urządzeniem do siewu powierzchniowego (bez przykrywania na¬sion). Następnie glebę wałuje się lekkim wałem.
Nawozy stosuje się przed głęboką orką (30—40 t obornika i 100— —400 kg superfosfatu na 1 ha), podczas siewu (superfosfat) i po- głównie (150 kg saletry amonowej na 1 ha). Pielęgnowanie polega na odchwaszczaniu i spulchnianiu międzyrzędzi.
W pierwszym roku życia lulek tworzy tylko przykorzeniową rozetkę, kwitnie i owocuje w drugim roku. W pierwszym roku wegetacji zbiera się liście w końcu lata (zbiera się tylko duże liś¬cie, aby nie osłabiać rośliny przed zimą), w drugim — na początku kwitnienia, a w okresie zawiązywania pierwszych owoców ścina się ziele. Zbiór przeprowadza się podczas suchej pogody i suro¬wiec zaraz suszy w ciągu doby w suszarniach ogniowych w temperaturze nie przekraczającej 40°C. Suszenie na powietrzu wymaga 6—7 dni i więcej, a kończy się, gdy ogonek liściowy łamie się przy zginaniu. Wysuszoną masę uwalnia się na sitach od pyłu, sortuje i pakuje. Plon powietrznie suchego surowca wynosi 0,5— —1,21 z 1 ha, nasion — 0,2—0,61 z 1 ha.
Z innych gatunków lulka dopuszcza się do stosowania w lecznictwie: H. bohemicus F.W. Schmidt (2n = ?) — roślinę roczną występującą w europejskiej części ZSRR i na Kaukazie. Za granicą (Jemen, Somali, Europa Środkowa i Południowa) uprawia się H. muticus-L. (2n = 28) w celu pozyskiwania atropiny.